„Nie kochać w taką noc” - komedia muzyczna VR o Aleksandrze Żabczyńskim

Biuro Programu „Niepodległa” serdecznie zaprasza do obejrzenia najnowszego filmu VR pt. „Nie kochać w taką noc”. Muzyczna komedia pomyłek to jeden wieczór z życia jednego z najbardziej znanych aktorów II RP – Aleksandra Żabczyńskiego. Blichtr międzywojennej rewii, kostiumy i muzyka – to wszystko można wkrótce zobaczyć w krótkometrażowej produkcji na google VR i online.

UWAGA! Dla zachowania najlepszej jakości, film najlepiej oglądać na goglach VR w aplikacji YouTube VR. Oglądając film na tablecie, komórce bądź ekranie komputera bez gogli VR zalecamy przejść tu do wersji 2D (kliknięcie otworzy nowy ekran).

Film VR „Nie kochać w taką noc” został doceniony na międzynarodowych festiwalach. Laury zgarnął na Roma Short Film Festival, Japan International Film Festival, Munich New Wave Short Film Festival, New York Tr-State International Film Festival, Tokyo International Short Film Festival i Venice Under the Stars.

Gwiazdy lat 20. i 30. XX wieku

Lata 20. i 30. XX wieku to czas owiany legendą. Do jej powstania przyczyniły się między innymi filmy z gwiazdami przedwojennego kina: Eugeniuszem Bodo, Adolfem Dymszą, Jadwigą Smosarską czy Aleksandrem Żabczyńskim. Ten ostatni stał się bohaterem filmu VR „Nie kochać w taką noc”.

Blask świateł, olśniewające kostiumy, akrobatyczna choreografia i gwiazda wieczoru: Aleksander Żabczyński (w tej roli Jacek Knap) czekają na widzów VR „Nie kochać w taką noc”! Żabczyński to artysta, co go nie trzeba przedstawiać, mężczyzna, co całuje dłoń pięknych madame, kocha w takie noce jak ta i na którego wady nie ma już rady. Tylko co, jeśli konferansjer Maniek (Dawid Dziarkowski) i kelnerzy pomylą damy, które przybywają na niezwykły wieczór rewii – piękną nieznajomą, będącą naprawdę Iną Benitą (Katarzyna Ptasińska) wezmą za żonę Marię, a żonę (Aleksandra Grzelak) za zwykłą wielbicielkę? Najuprzejmiejszy aktor II RP będzie się musiał nieźle natrudzić, by wyjść cało z tego ambarasu! Jak sobie poradził można zobaczyć w VR.

Aleksander Żabczyński – aktor międzywojenny

Aleksander Żabczyński tak naprawdę miał na imię Bożydar, a rodzina mówiła do niego „Darku”. Urodził się w 1900 roku w Warszawie, w wojskowej rodzinie. Wstąpił w 1920 roku do Szkoły Podchorążych Artylerii w Poznaniu, a w 1935 roku został mianowany na porucznika rezerwy artylerii. Studiował prawo na Uniwersytecie Warszawskim, ale kariera prawnicza do niego nie przemawiała. 

Pobierał nauki teatralne w szkole Niny Novilli, którą uznaje się za pierwszą polską reżyserkę. Młody Żabczyński zaczął grać u gigantów polskiego teatru – Juliusza Osterwy, Leona Schillera i Aleksandra Zelwerowicza. Przez kilka lat, wraz z żoną Marią Zielenkiewicz, występował na scenach teatrów lwowskich, szybko jednak wrócił do stolicy, gdzie tym razem trafił na deski kabaretów i rewii. W 1926 roku aktor rozpoczął romans z kinem, który potrwał aż do wybuchu II wojny światowej. Czarował publiczność z ekranów w takich filmach jak „Kobieta, która się śmieje”, „Ada! To nie wypada!”, „Jadzia”, „Pani minister tańczy” czy „Sportowiec mimo woli”. Jednocześnie był znany jako osoba o niezwykłej wręcz kindersztubie – po przedwojennej Warszawie krążyła anegdota, że zanim „Żaba” otworzył puszkę sardynek, najpierw pukał w wieczko jak do drzwi.

II wojna światowa wywróciła jego życie do góry nogami. Wziął udział w kampanii wrześniowej, a potem we Francji wstąpił do Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie. Od 1942 roku był w Armii Polskiej na Bliskim Wschodzie, by trafić do korpusu generała Andersa i walczyć pod Monte Cassino. Po wojnie na ekrany już nie wrócił, ale wciąż grał na deskach warszawskich teatrów: Małego, Klasycznego, Komedii, Polskiego. Zmarł w 1958 roku.

Niepodległa w kadrze

W 2021 roku Biuro Programu „Niepodległa” rozpoczęło projekt „Niepodległa w kadrze”, który zakłada stworzenie krótkometrażowych produkcji w technologii Virual Reality poświęconych wybitnym postaciom II RP. W pierwszym etapie powstały dwie produkcje: poświęcona Jadwidze Jędrzejowskiej „Dża-Dża” i „Nie kochać w taką noc” o Aleksandrze Żabczyńskim, obie w reżyserii Tomasza Szafrańskiego.

Tworząc film o Żabczyńskim twórcy sięgnęli do gatunku komedii muzycznej, a fabuła opowiada o rewii międzywojnia: wspaniałej, pełnej barw i życia, skrzącej się humorem i melodią. Korzystając z techniki wirtualnej rzeczywistości, za pomocą specjalnych gogli, widz przenosi się w sam środek przedwojennej sceny i wchodzi w tradycyjny film. Teraz, choć wciąż prowadzą go klasyczne filmowe cięcia i przejścia, ma możliwość zobaczyć nawet takie szczegóły jak: na co patrzył aktor, co działo się za jego plecami, co wisiało na ścianie obok.

W rolę Aleksandra Żabczyńskiego brawurowo wcielił się Jacek Knap. Drugą męską rolę – konferansjera Mańka – odegrał Dawid Dziarkowski. W filmie pojawia się także postać Iny Benity, granej przez Katarzynę Ptasińską. Ina należała do najsłynniejszych i najzdolniejszych aktorek II RP, jednak jej losy w czasie II wojny światowej były skomplikowane i niejasne, przez co po wojnie skazano ją na infamię. Choć przyjmowano, że artystka zginęła w czasie Powstania Warszawskiego, niedawne ustalenia biografów udowodniły, że wojnę przeżyła i że jej wojenna działalność była zupełnie inna, niż dotąd sądzono. Dziś postać Iny Benity powoli wychodzi z zapomnienia.

Making of „Nie kochać w taką noc” – kulisy produkcji VR

Dla fanów zaglądania za kulisy produkcji filmowych przygotowano krótki making of. Można w nim usłyszeć wypowiedzi reżysera, producentów i aktorów. Dodatkową gratkę stanowi spojrzenie na zaplecze techniczne produkcji – można przyjrzeć się specjalnej kamerze, która posłużyła do realizacji obrazu czy zajrzeć za ekran reżysera podczas nagrywania. Zapraszamy do oglądania!

Jak oglądać film VR?

Film w wersji polskiej będzie można bezpłatnie obejrzeć na kanale YouTube „Niepodległa”. Film będzie można obejrzeć na okulusach lub innych goglach VR, wchodząc w przeglądarce na stronę YT i wybierając odpowiednie ustawienia filmu (3D i najwyższą jakość). O wiele prościej jednak wykorzystać do tego proste cardboardy bądź gogle VR, w które można wsunąć własny telefon komórkowy.

„Nie kochać w taką noc” będzie można również obejrzeć w tradycyjnej wersji na pulpicie komputera, gdzie za pomocą myszki bądź touchpada widz decyduje o tym, w którą stronę patrzeć. Po premierze film zawita na inne platformy, również te dedykowane VR, o czym będziemy informować na bieżąco.

Międzywojenny kabaret w szkolnej klasie – scenariusze zajęć do wykorzystania

Dla nauczycieli i edukatorów chcących wprowadzić VR do swoich zajęć Fundacja Koncept Kultura przygotowała 3 gotowe scenariusze lekcji do wykorzystania. Prezentacje, pomysły na różne aktywności i wszystkie niezbędne materiały posłużą do realizacji niezapomnianych warsztatów. Do wyboru są:

• Zróbmy kabaret! – materiały dla szkół podstawowych. Uczniowie – jako międzywojenni przedsiębiorcy teatralni – wykonując różne zadania muszą zebrać fundusze na otwarcie własnego kabaretu. Kto zdoła wynająć lokal i stworzyć show, które zachwyci publikę?
• Mam Żabczyńskiego! – materiały dla szkół średnich. Epoka gwiazd dwudziestolecia międzywojennego, świat dawnej kultury i kinematografii sprzed stu lat i wyzwanie: czy uczniom uda się napisać scenariusz filmowy, by produkcja odniosła sukces w kinach?
• Jak w kabarecie! – materiały dla uniwersytetów trzeciego wieku. Seniorzy zmierzą się ze stworzeniem programu kabaretowego, który przyciągnie tłumy. Czy podołają?

Wszystkie materiały są dostępne bezpłatnie do pobrania w wersji kolorowej i czarno-białej na stronie niepodlegla.gov.pl.

„Nie kochać w taką noc” – komedia muzyczna w stylu lat 30. XX wieku

scenariusz i reżyseria: Tomasz Szafrański
producent: Kama Janczyk, Barbara Berkan
producent: Biuro Programu „Niepodległa”
Jan Kowalski
Wojciech Kirejczyk
Anna Bińkowska

muzyka: Bartłomiej Zajkowski
scenografia: Andrzej Lewczuk
kostiumy: Wiganna Papina        
charakteryzacja: Anna Kołyga
montaż: Radosław Piotrowski

W filmie wystąpili:

Aleksander Żabczyński: Jacek Knap
Konferansjer Maniek: Dawid Dziarkowski
Ina Benita: Katarzyna Ptasińska
Żona Maria: Aleksandra Grzelak

oraz
Balet Teatru Sabat
Julia Ławrenowa
Agata Szafrańska
Aleksandra Młot
Sara Gorbaczyńska-Pawłuszko
Natalia Brysiuk
Weronika Bekta
Hanna Sech
Magdalena Tandek

choreografia: Małgorzata Potocka

wykonanie utworu „Kochajmy się”: Rafał Grozdew
autor tekstu: Michał Bleszyński

casting: Paulina Grabowska
II reżyser: Artur Giemza
script: Ewelina Kuś
konsultant ds. reżyserii VR: Marek Titow
konsultant ds. gwary: Piotr Grygoruk
kierownik produkcji: Marcin Marczyk
kierownik planu: Jarosław Nalewajko
operator kamery: Radosław Piotrowski
dźwięk: Adam Wojtaś
rekwizytor: Andrzej Rażniewski, Marek Rażniewski
garderobiana: Elizabeth Banasiak
II charakteryzator: Patrycja Puławska, Karolina Sałęga, Jaquline Bujek
mistrz oświetlenia: Rafał Okyne, Mariusz Szczęsny
oświetlacze: Paweł Halow, Adam Zdunek, Kamil Andryszczyk
tapicer: Tomasz Gutowski
dyżurni planu zdjęciowego: Andrzej Syska, Adrian Wieczorkowski, Kamil Andryszczyk
fotosy: Marcin Suder
making of: Mariusz Michalik
operator making of: Krzysztof Sobierański
statyści: Stars Impresariat Filmowy
koordynacja statystów: Renata Kubiczek

ekipa Teatru Sabat Małgorzaty Potockiej
general manager: Beata Trochimiuk
technik sceny: Przemysław Klyszcz
realizator światła: Mariusz Nowak
realizator dźwięku: Marcin Pawłot

wypożyczenie kostiumów: Wytwórnia Filmów Dokumentalnych i Fabularnych
nadzór postprodukcyjny: Barbara Berkan, Kama Janczyk
postprodukcja obrazu: Radosław Piotrowski
korekcja barwna: Paweł Cegielski
postprodukcja dźwięku i zgranie: SCProjects Adam Wojtaś
czołówka & wykonanie napisów: Radosław Piotrowski
opracowanie graficzne & projekt plakatu: Marcin Kołaczek
produkcja muzyczna: Bartłomiej  Zajkowski
studio nagrań: Sound & Wave Jakub Krukowski

utwór „Kochajmy się” w wykonaniu
saksofon: Wiesław Wysocki, Przemysław Florczak, Mariusz Kozłowski
trąbka: Maurycy Idzikowski, Artur Jargillo, Kuba Lupiński
puzon: Szymon Białorucki
suzafon: Piotr Wróbel
perkusja: Maciej Wojcieszuk
banjo: Bartosz Hołownia
pod kierownictwem Piotra Wróbla

W filmie wykorzystano zdjęcie z Narodowego Archiwum Cyfrowego.
Film chroniony jest prawem autorskim. Kopiowanie jest prawnie zabronione.

Sfinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.

Projekt finansowany ze środków budżetu Państwa, w ramach obchodów stulecia odzyskania niepodległości oraz odbudowy polskiej państwowości.