Błękitna Armia. Powstanie Armii Polskiej we Francji 1917

Armia polska we Francji powstała 4 czerwca 1917 r. po podpisaniu dekretu przez prezydenta Francji Raymonda Poincaré. Wkrótce potem w Sillé-le-Guillaume w departamencie Sarthe utworzono pierwszy obóz wojskowy dla wolontariuszy. Prawie 20.000 amerykańskich i 200 kanadyjskich Polaków melduje się tam i w innych instytucjach. Są też wolontariusze z Brazylii, Anglii i Holandii. Unia została jeszcze bardziej wzmocniona przez polskich żołnierzy, którzy wcześniej walczyli w armii francuskiej, rosyjskiej, niemieckiej lub austro-węgierskiej i licznie przybyli do nowej armii. Od września 1918 r. armia polska znajduje się pod nadzorem Komitetu Narodowego Polski we Francji. W armii tej służy ponad 200 oficerów i prawie 11 000 żołnierzy. Jasnoniebieskie mundury piechoty nadają jej nazwę „Błękitna Armia”. 4 października 1918 r. dowództwo przejmuje generał Józef Haller i w związku z tym nazywana jest również Armią Hallera. 11 listopada 1918 r. państwo polskie odzyskało niepodległość. Na prośbę marszałka Józefa Piłsudskiego i za zgodą naczelnego francuskiego dowódcy marszałka Foch, od kwietnia 1919 r. Błękitna Armia została przeniesiona do Warszawy. W tym czasie liczyła 68.000 żołnierzy. Część oficerów francuskich pozostało do końca 1920 r., aby wspólnie z Polakami walczyć przeciwko bolszewikom. Wielu żołnierzy zwerbowanych we Francji będzie również bronić Polski w 1939 roku. Brunon Błędzki (1899-1940), Bronisław Górski (1900-1940) czy Wilhelm Hörl (1893-1940), zostali zamordowani przez Sowietów w Katyniu w 1940 r. na rozkaz Stalina. Niektórzy znaleźli się w 1944 r. w Normandii i wzięli udział w wyzwoleniu Francji.
Wystawa została zaprojektowana i przygotowana przez Stowarzyszenie Kultura Polska w Le Mans we Francji. Prezentacja w Düsseldorfie zorganizowano we współpracy z Instytutem Polskim w Düsseldorfie i Instytutem Francuskim w Düsseldorfie.