Opowieść o Polskim Bałtyku na przykładzie historii latarni morskich

Polskie Wybrzeże dla każdego z nas stanowi miejsce w którym za krótko się bywa i o którym za często marzy. Jest piękne.

Jednym z miejsc które pozostają w pamięci to budowle latarni morskich. Jest ich 17. Tworzą powiązaną sieć wysyłanych w kierunku morza sygnałów świetlnych i radiowych. Urok ich jest niepowtarzalny i nie do zapomnienia. Można je podziwiać wypoczywając w jednych z licznych kurortów nadmorskich, ale można też wybrać się na kilkudniową wyprawę rowerową.

Szlak Latarni Morskich to obecnie ponad 600 km wybrzeża związanych również z historią odzyskania niepodległości. Zgodnie z ustaleniami Traktatu Wersalskiego w granice Polski weszła część Pomorza. Kraj posiadał dostęp do morza, ale ograniczony. Długość linii brzegowej wyniosła 147 km wybrzeża Bałtyku (z czego brzeg Półwyesp Helski – 74 km, morze otwarte – 24 km i brzeg Zatoki Puckiej – 49 km.). W granicach Polski nie znalazł się jednak żaden większy port, a Gdańsk stał się Wolnym Miastem, pozostającym pod protektoratem Ligi Narodów.

Przejmowaniem ziem zajętych przez pruskiego zaborcę zajął się Front Pomorski pod dowództwem gen. Józefa Hallera. Na Pomorze wojska polskie wkroczyły 17 stycznia 1920 r.

O aspektach związanych z historią Odzyskania Niepodległości, jak i o moich doświadczeniach z trasy szlakiem latarni opowiem podczas serii spotkań.

Zapraszam!